بدیهی است که دوستان و مشاوران نقش بسیار مهم و مؤثری در این امر مهم دارند و صلاح یا فساد آنان موجب اصلاح یا افساد خواهد شد. قرآن می فرماید: «ای اهل ایمان از غیر همدینان خود مشاور و دوست صمیمی و همراز نگیرید، چه آنها از خلل و فساد در کار مسلمانان لحظه ای کوتاهی نمی کنند. دوست دارند که شما همیشه در رنج و سختی باشید و دشمنی شما را بر زبان هم آشکار سازند.»

در حکومت اسلامی مشاورت و همرازی با منافقین و کفار حرام است، زیرا دشمن هیچگاه راحتی و آسودگی مسلمانان را نمی خواهد. ظاهر این آیه و آیات شریف دیگر در حرمت مشاورت و همرازی با غیرمسلمانان است، ولی با اندک تأملی معلوم می شود که افشاء اسرار مسلمانان توسط یک فرد مسلمان، در نهایت باعث اطلاع و بهره برداری دشمنان اسلام از این اسرار می شود. اگر بواسطه ي شخصی از روی دشمنی یا سادگی و بی احتیاطی سرّی فاش شود و به اطلاع دشمن برسد و براساس آن به کیان مسلمانان حمله شود، وی مسئول است و خون مسلمانان بر عهده ي اوست.

زنهار که قاتل شهدا نباشید و خون دوستان و عزیزان خود را، در حالی که در صف لشکریان اسلام هستید، بواسطه افشاء اسرار نریزید.[1]

مسئله ي مهم دیگر این است که با انتقال اخبار و اطلاعات به جو تشنج و شایعه سازی دامن نزنید. اگر به یکدیگر و یا به سپاه انتقاد دارید، به صورت صحیح و معقول، با مسئولین مربوط در میان بگذارید و از شایعه پراکنی و فاش کردن اخبار و اسرار جداً جلوگیری کنید.

پي نوشت ها:

[1]. از بعضی بزرگان نقل شده است که «سینه من همانند قبر است، چنانکه قبر ممکن نیست جسد مرده را بیرون اندازد، قلب من هم ممکن نیست رازی را افشا نماید.»

و دیگری گفته است: «سینه ي من بمانند جسد مرده در قبر هم نیست، زیرا برای جسد انتظار برانگیخته شدن از قبر در روز قیامت هست، ولی من راز را در سینه ام چنان فراموش می کنم که گویی، ابداً در هیچ زمانی آن را نمی دانستم»